θανατήσιμος

θανατήσιμος, -ίμη, -ον (Μ) [θανατώ]

1. θανάσιμος

2. το αρσ. ως ουσ. ὁ θανατήσιμος

ο θνητός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. θανατησ- τού θανατώ (ΙΙ) (πρβλ. μέλλ. θανατήσ-ω) + κατάλ. -ιμος (πρβλ. αινέσ-ιμος < θ. αινέσ- τού αινώ)].